تابان

یابن الحسن

مرا ز خویش مران زانکه مبتلای توام

اسیر عشق تو و صید بینوای توام

چو باد میروی از پیشم و نمی دانی

چو گرد قافله سرگشته در قفای توام

بتاب بر سرم ای آفتاب ذره نواز

که ذره ام من و پیوسته در هوای توام

فرمودی ما دوستانمان را فراموش نمی کنیم

«إِنّا غَیْرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ، ولاناسینَ لِذِکْرِکُمْ

اما مولا جان عنایتی بفرمائید تا ما هم یاد شما را فراموش نکنیم و پرده های غفلت را از دیده گانمان کنار بزنید